اساس تربیت بر پایه «رشد» است؛ «رشد دادن» متربی و از آن مهم‌تر «رشد کردن» مربی!
در عمل، این مسئله مورد غفلت قرار می‌گیرد و پس از گذشت چندسال ناقابل، معلم دچار روزمرگی و بی‌حرکتی می‌شود و این، نقطه شروع مرگ تدریجی یک معلم است.حال برای فرار از این روزمرگی چه کنیم؟
بسیاری از کتاب‌ها و سخنرانی‌ها، سعی کرده‌اند که پاسخ‌هایی برای این پرسش و پیشنهادهایی برای بهبود کارایی دبیران بدهند؛ اما به نظر می‌رسد تا «درد»ها توسط خود فرد شناسایی نشود؛ نسخه «درمان» نیز کارایی ندارد.
آقای ولی در این ارائه به بیان راهکارهایی برای نجات از این روزمرگی می‌پردازد. راهکارهایی که به شناسایی درد توسط خود معلم کمک می‌کند.
سلام .. بسیار زیبا بود